Ομορφιά η [omorfxá]  : η ιδιότητα του όμορφου ανθρώπου, πράγματος κτλ.· ωραιότητα.: H ~ ενός τόπου / ενός ανθρώπου. Φυσική / ψυχική ~. Εσωτερική ~, για τα ψυχικά χαρίσματα που διαθέτει κάποιος. α. (πληθ.) για χώρους, τοπία κτλ., που διακρίνονται για την ομορφιά τους: Οι ομορφιές μιας χώρας / μιας πόλης. β. η ομορφιά του ανθρώπινου σώματος και ιδίως του προσώπου: Γυναικεία / αντρική / αρρενωπή ~. Mεθυστική / αιθέρια / θεϊκή / κλασική ~.  Θεά της ομορφιάς, η Aφροδίτη. 

Tι είναι τελικά η ομορφιά; Είναι τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής μας εμφάνισης; Είναι όσα αντανακλά ο εσωτερικός μας κόσμος; ή μήπως ένας συνδυασμός όλων αυτών; Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί κυριευόμαστε από θαυμασμό μπροστά σε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα ή γιατί η ιδέα της κλασικής ομορφιάς παραπέμπει κατευθείαν στην αρχαία ελληνική τέχνη και γλυπτική;

Κανένας λαός δεν λάτρεψε την ομορφιά τόσο όσο ο ελληνικός, κι ενώ κατά τη διάρκεια των αιώνων δόθηκαν πολλοί διαφορετικοί ορισμοί για την έννοια αυτής, στην Αρχαία Ελλάδα το κλασικό επίθετο του όμορφος ήταν κάλλος και αποτελούσε μία από τις βασικές αρετές μιας γυναίκας ή ενός άνδρα. Ομορφιά όμως δε σήμαινε πολυτέλεια ή χλιδή, αλλά αντίθετα απλότητα συμμετρία και αρμονία.

Φ = 1,6180339887…

Αν θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση με βάση τις επιστημονικές θεωρίες, για το τι είναι ομορφιά τότε πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο, όπου πρώτος ο Πυθαγόρας ανέπτυξε την θεωρία της χρυσής τομής: «όλα στη φύση δεν μεγαλώνουν τυχαία, αλλά βασίζονται σε μια συγκεκριμένη γεωμετρική αναλογία». Χρόνια αργότερα, στην περίοδο της Αναγέννησης, ο Ιταλός μαθηματικός Fibonacci βρίσκει την αναλογία 1 προς 1,618. Ο αριθμός 1,618(φ) εφαρμόζεται στην τέχνη, την μουσική, την αρχιτεκτονική και συμβολίζεται με το γράμμα Φ προς τιμήν του Φειδία. Η αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική στηρίζεται στην ιδέα αυτής της συμμετρίας και της αναλογίας από τον Παρθενώνα μέχρι τα περίτεχνα αγάλματα.

Η εξίσωση της ομορφιάς

Ετυμολογικά, ομορφιά είναι το χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου, ενός μέρους, ενός αντικειμένου ή μιας ιδέας  που προσφέρει μια αντιληπτική εμπειρία ευχαρίστησης ή ικανοποίησης. Kάποτε, η ανθρώπινη ομορφιά ήταν η μοναδική αυταπόδεικτη αρετή. Σήμερα είναι εντελώς υποκειμενική και έχει πολλές μορφές. Όχι μόνο επειδή τα πρότυπα ομορφιάς κατά καιρούς αλλάζουν, αλλά και επειδή ο χρόνος τη φθείρει. Η εξίσωση της είναι πλέον πιο πνευματική. Αποτελείται από ένα συνδυασμό εσωτερικής και εξωτερικής ομορφιάς. Κι ενώ οι ιδανικές αναλογίες και τα ωραία χαρακτηριστικά- είναι τα εξωτερικά στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο όμορφο, αυτό αποτελεί τη μισή ομορφιά. Η άλλη μισή, βρίσκεται μέσα μας. Σε χαρακτηριστικά όπως η προσωπικότητα,  η καλοσύνη, η ευγένεια, η αρμονία, η αγάπη, η ισορροπία. Η ομορφιά εν τέλει δεν είναι μόνο ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο ή ένα καλλίγραμμο σώμα. Βρίσκεται και στα συναισθήματα. Σε αυτό που εκπέμπουμε, σε αυτό που αισθανόμαστε, στην αύρα που υπάρχει γύρω μας. Η ομορφιά εδρεύει στην καρδιά μας και η λάμψη και η ενέργεια της μπορούν να φωτίσουν τα πάντα γύρω μας. Την μυρίζουμε στη φύση ή σε να μπουκάλι άρωμα, την αγγίζουμε σε ένα χέρι που κρατάμε αλλά και σε μια πολυτελή υφή κρέμας. Την  βλέπουμε σε ένα βλέμμα που λάμπει από χαρά, αλλά και σε μάτια όμορφα μακιγιαρισμένα. Η ομορφιά είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας του εαυτού μας που αγαπάει να αναδεικνύει το ωραίο, αλλά ταυτόχρονα που συμφιλιώνεται και με τις ατέλειες. Ομορφιά είναι να είσαι, απλά εσύ!